I tyle

 Przez cuda lasów
mówisz do mnie Panie,
przez ich tajemnię.
A ja się pytam,
czemu nienazwanie
tego jest we mnie.
 
Poprzez te lasy
każdy ich szczegół
i co w ogóle,
wyznaczasz brzozę
bym czuł jak boże
może być czułe.
 
Przed Tobą w drzewie,
Boże mój klękam
i głowę chylę
przed pięknem dobra
i dobrem piękna,
i tyle.

Nie bój się

Nie bój się.
Przecież mamy swoją kukułkę,
naszą własną.
 
To nic, że przepada
gdy światła gasną.
Z samego rana
znów nas odszuka
i znów, tylko nam
będzie kukać.
 
Nie bój się,
to prawdziwa kukułka,
nie ze ściennego zegara
 
Siedzi tylko w konarach
w sosnach, dębach i bukach
i niczego nam nie odmierza,
tylko kuka.

I

Kto swoje porzucił,
obce sobie miasto?
Kto w lasach sam był
w przednoc leśną,
kiedy ostatnie drzewa gasną?
 
Kto pod skrzydłami nietoperzy.
Boga zobaczył gwiezdne oczy?
I nagle przejrzał,
 
i
uwierzył.
I w światło nocy
ufnie wkroczył…

Tęsknia

Po narwiańskich łąkach,
po biebrzańskich błotach,
bez celu się błąka
i miota tęsknota.
 
Coraz jej bezgłośniej
i coraz jej ciemniej.
Błąka się i miota,
już całkiem beze mnie.
 
We mgle się rozprasza,
w widnokrąg powłóczy…
Minie lato. Wtedy,
dołączy do kluczy.

Ufam

Bogu ufam, więc ufam
swoim własnym krokom
niech więc nogi moje
po życiu się wloką.

Jedna droga donikąd
drugiej nie ma wcale
o trzeciej wiadomo
że w zaświatne dale

Może z dróg tych żadna
może pójdę czwartą
wartą mojego trudu
a iść nią nie warto

Bo wiadomo z góry
którędy i dokąd
lepiej po niewiadomym
niech się nogi wloką

Na niby

 
Dlaczego tak jest?
Odpowiedz.
Że ledwo dmuchawce
wiatr rozdmuchał,
głóg kwitnie, czeremcha, żarnowiec,
żaby żółcieją kosaćcem…
 
Posłuchaj…
Jak śpiew skrzydlaty
jeden wypiera drugi.
Ten przed nim, tamten za tym,
a nad tym wszystkim
pługi.
 
Nad wszystkim
Wielki Oracz,
przewraca czasu skiby
że teraz na coś pora,
a wszystko jest
na niby

To coś

Las pociemnieje sowio i kruczo
gdy to się stanie.
Ptaki rozdziobią, lisy rozwłóczą,
po leśnej polanie.

Rozdziobią lisy, rozwłóczą ptaki,
wszystko się zmiesza.
A ja, nareszcie, z lasem jednaki,
będę się wskrzeszał.

W liściu i w igle, we mchu, w korzeniach,
w leśnym prześwicie,
będę się zmieniał, będę zamieniał,
to coś,
na życie.

Taka była cisza

Taka była cisza
w lesie, na moczarze…
Nikogo, niczego
ze zdarzeń, niezdarzeń.
 
Ptak tylko, z cudśpiewem
czyścił sobie piórka,
na obłok mrużyła
zastygła jaszczurka.
 
Taka była cisza,
w majowej oprawie…
Nagle – wrrr!!! Przelękłe
wzleciały żurawie.
 
W tej to ciszy, nieciszy
pnie żywicznie łzawią.
Potopiły się żaby,
zabił lot żurawiom.

Dziupla

Ślepną w dziupli oczy
uszy w dziupli głuchną
jak dobrze mi w dziupli
ułożyć się w próchno
 
O, pokorna dziuplo
jak kapliczka święta
daj mi się umościć
w tobie, przy pisklętach
 
By oczy przejrzały
usłyszały uszy
że warto i z próchna
powstać i wyruszyć

Niechaj

Niechaj mnie widzą
kurzu drobiną
kory okruchem
niech będę dla innych
jak chaszcze
niedostępne
kolczaste suche
 
Niechaj mnie porównują
do trawy, słomy
zwietrzałego wiechcia
byle już nikt niczego
niczego ode mnie
nie chciał
 
Niechaj mi mówią
że bardziej niż ludziom
jestem oddany
brzozie i sośnie
niech mówią
tylko bezgłośnie
 

Z kolan

Pierwszy cytrynek
wzleciał zbudzony
jeszcze wpółżywy
lecz szybko omdlał
na już parzące
wrzątkiem pokrzywy
 
Trwa turniej ptasi
który zalotniej
czułość wyśpiewa
i rozluźniają
się piąstki pąków
w krzewach i drzewach
 
Prostuje czułki
ćwiczy odnóża
zbudzony owad
Grzmot nagle. Znikąd.
To pierwsza burza
z garnca kwietniowa
 
Pękają pąki
śpiewa radośnie
wszechleśna schola
i w jednej chwili
zbudzone życie
powstaje z kolan

Bezszum

Białoczerwony las,
znów spowity łuną.
Podszyt we mgle bandaży,
krwią czerwone runo…

Leży zgwałcony,
zerżnięty, dobity,
nie wonią żywicy,
martwicą spowity.

Z osobno głową,
rękoma, tułowiem,
żadnej już wojny, baśni,
szumem nie opowie…

Krzyk

Pyłem się w dziupli udławi
albo go wiatr poniesie
pokrzywna rusałka pawik
rozskrzydli po całym lesie
 
Pajęczą siecią się zwiesi
po drzewie zwinie się bluszczem
echem się leśnym – zlesi
w bezkresną poniesie puszczę
 
Mój krzyk, błaganie o to
aby się zrosnąć z drzewem
nie mówić, szumieć tylko
że nie wiem, nie wiem, nie wiem

Może on

Starsza pani ze starego domu
powierzyła swe stopy kapciom.
Już nie czeka, by ktoś jej pomógł,
zapomniała, że jest prababcią.

Nikt nie bywa, nawet i złodziej
i od dawna nie pyta: „Kto tam?”.
Tylko kot ją odwiedza co dzień,
albo ona odwiedza kota.

Chude stopy poprawia w kapciach,
zrywa się… Jakiś szmer za dworze.
„Może on?!” – wzruszona drży babcia.
A to Bóg tylko, nie on. Boże…!

Wieczna Czasu Wiosna

 I miną cię ptaki
i kwiaty cię miną
drogi się rozejdą
rzeki się rozpłyną

Ominie cię kwiecień
wonie smaki dźwięki
dwustuletnie drzewa
z nasionek maleńkich

Miną ciebie ważek
niewidzialne śmigła
ominie jaskółka
w locie niedościgła

Ale nie ominie
Wieczna Czasu Wiosna
ponad ziemskim cudem:
TEN, co z grobu powstał

Znów

Moje miasto
znów jak kiedyś ciche
i znów na ciemność
poluje latarnia

Urzędowo zamknięto –
pychę

I znów mój Toruń
ma Anioł w objęciach
i skrzydłami je znów
ogarnia
 

Wzwyż

A bo to wszystko kupa śmieci,
albo i nawet jeszcze gorzej.
Czarny korytarz, ślepy, kreci,
a nad nim kopczyk, nad bezdrożem.

 Ale tuż nad nim lipa kwitnie
i miód pod korą w sokach płynie,
z chabrem i makiem łany żytnie,
pod brzozą chłopak przy dziewczynie.

 A jeszcze wyżej, ptak świergoli,
a nad nim Ten, co nad tym wszystkim!
Dalszy, niż sięga wzrok sokoli,
więcej niż własne serce bliski.

Nie sam

A gdy zostaniesz sam,
miej choćby pieska, czy kotka.
Będą na ciebie czekały,
nie mogą żyć bez tych spotkań.

Świerszcza miej, by ci cykał.
Bez ciebie, nawet i płakał.
Z własnym dla ciebie domkiem,
czekającego ślimaka.

Albo miej choćby pajączka,
co nić przykleja do nici,
który dla ciebie z zaoknia,
promienie słońca pochwyci.

Gdy

Ale jeszcze,
jeszcze przylecą ptaki
i w drzewach zalistnieją.
I wtedy, wszystkie ich szlaki
zieloną zarosną knieją.
 
Nawet i dziupla w drzewie,
próchnem ślepa i głucha,
wszystkie te kniejne głosy,
pomieści i wysłucha.
 
I ja, w tej dziupli próchnem,
szczęśliwy, właśnie takim,
jak pyłem gwiazd zaświecę,
gdy tylko przylecą ptaki.

Nic nie jest tym, co widzisz

Niechaj wiersz ten
garść próchna
ku koronom wzniesie
i w prześwicie ożyje
jak roje motyli.

Nic nie jest tym,
na co patrzysz w lesie,
ktoś tylko własny obraz,
w pustelnię rozpylił.

Z tej to mgły,
z tej poświaty,
lasy powzrastały.
I ty wzrosłeś człowieku.
Ty: najmniejszy z małych.

Któremu się wydaje
że cokolwiek widzi.
Sosny, dęby i świerki
i brzozowe gaje

Nic, nic nie jest tym
co widzisz.
To wszystko ci się
wydaje
wydaje
wydaje…

Jeszcze Nie Koniec

Ale to jeszcze
jeszcze nie koniec
póki mam dłonie
póki sercem moim kukułka
co z echem gada
póki jest liść – manuskrypt
zwinięty przez owada
a zimą
póki jest mgiełka brzezin
w delikatnym fiolecie
póki pnie sosen w miedzi
wiosną kopce krecie
póki jest puszcza, która mnie woła
i póki dąb
co się do brzozy przytula
i romantyczka pszczoła
ze wszystkich ostatnia
do ula

Póki jest wyjący o ciszę
najbiedniejszy z biednych
mój braciszek

Jego świat
bez ludzi, bez drzew
bez mądrych, bez głupich
tylko krzyk, tylko zew
w głuchej dziupli

Rozpierzcha się rzesza
wijów, ropuch, stonóg
bo mu w niej zawieszam
serce swego dzwonu

I z rękopisu owada
czytam jemu kukułkę
co z echem gada
opowiadam o mgiełce brzezin
co się zimą fioleci
o pniach sosen w miedzi
i o kopcach krecich

Bo póki jest puszcza, która nas woła
póki dąb
co się do brzozy przytula
póki jest romantyczka pszczoła
ze wszystkich ostatnia
do ula
póki serce dzwonu, wierzb dłonie
to jeszcze nie koniec
nie koniec…

Nawet nie można

Nawet spokojnie
nie można umrzeć,
bo będą cierpieć ci
co cię kochali.
Ognia nie możesz
samemu zdmuchnąć,
gdy nie tyś go rozpalił…

Nawet nie można
w spokoju odejść.
Zaraz ci serce zmięknie,
gdy sobie wyobrazisz,
że gdy ty będziesz odchodzić,
komuś serce pęknie.

Nawet nie można
po prostu zapomnieć.
Gwiazdami świecą

pamięci odpryski.
W wieczności ona:
ta moja pamięć,
o wszystkim i o wszystkich.

Po drodze

Będę tam jeździł, daleeeko,
nawet – da Bóg – i co dnia.
Dla samej w sobie drogi,
a na jej końcu – ognia.

Dla skrawka brzozowej kory,
tego, co tak mi drogie.
Dla dzika, co miejsce porył,
abym mógł wskrzesić ogień.

I chociaż z kalendarzy,
wiatr kartki zerwie, porwie…
Będzie się płomyk żarzył,
a mnie, po drodze
z ogniem.

Wszystkie drogi

Dla samej się idzie drogi,
dla niej samej.
Drzwi się zamyka, bramę…

Ufając niebiosom,
że dokądś się dojdzie,
przed siebie się idzie,
nawet i boso.
Dzień cały,
trzy dni,
tydzień.

Nawet i na bezdrożu,
zawsze jest jakaś droga.
Oby tylko nie zbrakło –
sił w nogach.

Ale nawet jeśli padną,
że już ani kroku,
wszystkie drogi i tak
do ciebie prowadzą.

Bo ty jesteś w środku,
wszystkiego co wokół.

Czas

Będę miał zawsze czas dla Ciebie,
którego ciągle tak niewiele.
Spomiędzy sekund go wygrzebię,
Bogu go podkraść się ośmielę.
 
Oszukam czas, by Tobie służyć,
wniknę pomiędzy Twoje tętno
i moje serce w kształcie róży,
dopełni barwą Twoje piękno.
 
Wejdę pod kamień, paproć leśną,
pod skrzypem czasu będę szukał.
Może się chwile jakoś… ścieśnią
i zegar wolniej będzie stukał.
 
A gdy nie znajdę, nie wyskrobię,
czasu marnego, choćby tyci,
to jego brak, przekażę – Tobie,
by Cię utulił i zachwycił.
 
Bo nawet on, dla Ciebie tylko.
Każdy mój czas i jego braki.
Z każdą, najmniejszą nano-chwilką,
jestem dla Ciebie. Właśnie taki!
 
Na koniec, znajdę kilka minut,
by schować się za życia złudą,
zajrzę po cichu do Akwinu,
i znajdę tempo plenitudo. *
 
 
* Tempo plenitudo: u Św. Tomasza z Akwinu – „Pełnia czasu”, wyrażona we Wcieleniu Chrystusa

Żurawi różaniec

Lecą.
Od początku nieba,
aż po jego krańce,
w przestwór rozciągniętym,
żurawim różańcem.
 
Lecą długim kluczem.
Czasem szyk im rwie się.
Zasmętniają niebo,
echem krzyczą w lesie.
 
A ja, pośród nich.
Ku ojcu.
 
Ja, który rwie,
który się odrywa,
który w swoją tylko stronę,
by i tak dołączyć
na końcu.

Świt

Nad jaskierną łąką
od świerków, od buków
leci para kruków.

Trwoga, wielka trwoga
zadziwił się zając
jaki cień rzucają

Od hałasu w słuchach
do wichru w futerku
trwoga, wielka trwoga
od buków do świerków

Ale czyj to odgłos
echem Świt wysławia?
To znikąd i z wszędzie
Tchnie klangor żurawia

Ja stąd

A ten las, z moich nasion,
a ten sad, z moich pestek
więc ja cały z tego lasu
z tego sadu jestem

I ja cały z tego domu
z tych pokoi, z drzwi i okien
tylko tam zbudzony świtem
tamtym tylko zgasły mrokiem

W tej stodole, w tej drewutni
na podwórzu, w tym kurniku
nawet i w drewnianym kołku
który mnie do pola przykuł

Cały sobą stamtąd jestem
po jak nigdy, oczy mokre
z żurawiami, nie odlecę
tu zostaję, po widnokręg.

Wyruszam

W lasy wyruszam,
do ich, ze swego
najskrytszego środka.

I będę jechał, i będę szedł,
aby nikogo
nikogo nie spotkać.

Nikogo w kniejach
i na ich skrajach,
drogach, bezdrożach,
na dróg rozstajach.

I niechbym nawet
pomocy pragnął,
niechbym zabłądził,
zapadał w bagno

Nie pragnę, nie chcę!
Dam sobie radę!
Nikogo nie chcąc,
dojdę, dojadę…

Gdzie siebie, w sobie,
pełnego spotkam.
Nie tego zewnątrz,
tego ze środka.

Ileż jeszcze

Ileż to razy nawłoć
ileż to razy wrotycz
ileż razy dla siebie
dotyk, usta i oczy
 
Ileż piaskowych kocanek
krwawników i koniczyn
wiatru, deszczu i liści
któż zmierzy
któż policzy
 
I ileż znowu ptaków
z miłości nie pomieszczę
I czy w ogóle będzie
jak dotąd
jakieś
jeszcze

We mnie

Niebo się gwieździ
i las się lesi
kto go tu rozsiał
niebo rozwiesił

Kto srebrne koło
w noc czarną wtoczył
kto pozapalał
te wszystkie oczy

Co mnie popycha
że muszę w drogę
„Idź” – ktoś mi mówi
„Nie wracaj.
Z Bogiem!”

A ja się cieszę

A ja się cieszę że niedługo jesień
że z lasów, z jezior, ustąpią tłumy
i nareszcie deszcz spadnie
jak wiolonczeli struny
i wiatr będzie smyczkiem
szszszsz… szuuuuu…
kołysząc umęczoną ziemię
do snu

Wszystkie

Przeskakujcie chłopcy przez płoty
ku lasom, łąkom i polom
i nikomu, nikomu o tym
że chcecie zbudować samolot

Z promieni letniego słońca
z piórek, listków z igliwia
z tego co wiatr postrącał
pod wasze stopy przywiał

Aż tego dnia, gdy dmuchnie
ostatnim z drzewa listkiem
spełnią się wasze skrzydła
i loty ku niebu
wszystkie

Zawsze Tęsknia

Ileż niedoli z tą tęsknotą
ileż z nią biedy
i nawet gdy się ma co kocha
nawet i wtedy

Bo to nieprawda że my tylko
kostni i mięsni

Umiemy kochać
a to znaczy
do końca
umiemy tęsknić

A  ja

A ja
lubię widzieć czarno
patrzeć jak ćmy
do światła się garną
za mną, przede mną
księżyc nad lasem
co świeci kropką
albo nawiasem

Uwielbiam w nocy
potknąć się o korzeń
gwiazdy zobaczyć
i wyszeptać:
„Boże…”

Ty mnie ku łące prowadź

A gdy miniemy lasy
olsy miniemy i łęgi
ty mnie ku łące prowadź
rozsuń przede mną jej wstęgi

Jaszczurkę pokaż w trawie
miodowe kwiatów plastry
pokaż kwitnące szczawie
maki złocienie jaskry

O mgle się wreszcie dowiem
skąd się nad łąką bierze
Nią mi wyszepczesz cicho:
Ze zwierzeń…