I tyle
Przez cuda lasów
mówisz do mnie Panie,
przez ich tajemnię.
A ja się pytam,
czemu nienazwanie
tego jest we mnie.
Poprzez te lasy
każdy ich szczegół
i co w ogóle,
wyznaczasz brzozę
bym czuł jak boże
może być czułe.
Przed Tobą w drzewie,
Boże mój klękam
i głowę chylę
przed pięknem dobra
i dobrem piękna,
i tyle.
Bezszum Białoczerwony las, znów spowity łuną. Podszyt we mgle bandaży, krwią czerwone runo… Leży zgwałcony, zerżnięty, dobity, nie wonią żywicy,…
Moje miasto znów jak kiedyś ciche i znów na ciemność poluje latarnia Urzędowo zamknięto – pychę …
Pod Zew był. Lecz żaden dźwięk żadnym znajomym głosem Stanąłem pod. Maleńki pod najpiękniejszą z sosen Ja sam, a obok…
Niechaj wiersz ten garść próchna ku koronom wzniesie i w prześwicie ożyje jak roje motyli. Nic nie jest tym, na…
Anioły – grzegorz błachowski NIGDY jeszcze nie umieszczałem cudzego wiersza na swojej stronie. Z zasady. Teraz, ten jedyny raz, tę…
Ciężko rozpoznać co śnieg, co brzoza. Renifery w biegu tumany śniegu sanie na płozach. I byle szybko byle najprędzej,…
